Με τον όρο αναπτυξιακή δυσπλασία του ισχίου αναφερόμαστε σε ένα ευρύ φάσμα παθήσεων του ισχίου κατα τις κατά τις οποίες δεν αναπτύσσεται φυσιολογικά η κεφαλή του μηριαίου και η κοτυλη. Μπορεί να έχουμε μια ήπια δυσπλασία του ισχίου εώς ανεπαρκή κάλυψη της κεφαλής του μηριαίου από τη κοτύλη και συγγενές εξαρθρημα.
Που οφείλεται η αναπτυξιακή δυσπλασία του ισχίου;
Η νόσος θεωρείται πολυπαραγοντική. Προδιαθεσικοί παράγοντες θεωρούνται η ισχιακή προβολή κατά τους 3 τελευταίους μήνες της κύησης, το οικογενειακό ιστορικό, η μειωμένη ποσότητα αμνιακού υγρού κατά τη κύηση, η αύξηση της ενδομήτριας πίεσης (δίδυμη κύηση, μεγάλο βάρος) και το φάσκιωμα.
Η συχνότητα της νόσου κυμαίνεται από 1/1000 έως 2/100, και είναι σχεδόν 5-10 φορές συχνότερη στα κορίτσια.
Πως γίνεται η διάγνωση;
Απαιτείται λεπτομερές ιστορικό και κλινική εξέταση του μωρού για να διαπιστωθεί με ειδικές δοκιμασίες η σταθερότητα των ισχίων. Κατά τις πρώτες 4-6 εβδομάδες από τη γέννηση, ειπναι χρήσιμο να γίνεται υπερηχογραφικός έλεγχος των νεογνικών ισχίων (μέθοδος Graf). Σε μεγαλύτερα παιδία, σημεία που υποδηλώνουν πρόβλημα στη περιοχή των ισχίων και πιθανή αναπτυξιακή δυσπλασία είναι η ανισοσκελία, ο περιορισμός στις κινήσεις του ισχίου και η ανισοπτύχωση στους γλουτούς και στους μηρούς.
Πως αντιμετωπίζεται η αναπτυξιακή δυσπλασία του ισχίου;
Το είδος και η διάρκεια της θεραπείας εξαρτώνται από την ηλικία διάγνωσης και το βαθμό σοβαρότητας της νόσου. Όλα τα μωρά που διαγιγνώσκονται με πρόβλημα στα ισχία πρέπει να παρακολουθούνται στενά και σε αρκετά πρέπει να γίνει θεραπεία, εφόσον η αστάθεια δεν αυτοβελτιώνεται. Χωρίς θεραπεία, η ανάπτυξη του ισχίου μπορεί να μην είναι φυσιολογική πράγμα που αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης οστεοαρθρίτιδας στο μέλλον.
Εάν η διάγνωση γίνει άμεσα με τη γέννηση, η προτεινόμενη θεραπεία είναι κηδεμόνας απαγωγής (τύπου Pavlik) ή οσφυομηρικός γυψος spica για 6 με 8 εβδομάδες.
Σε περιπτώσεις που η συντηρητική αντιμετώπιση αποτύχει τότε απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση. Η χειρουργική αντιμετώπιση μπορεί να απαιτεί μόνο ανοιχτή ανάταξη του ισχίου (με χρήση γύψου μετεγχειρητικά για αρκετές εβδομάδες) ή και επιπλέον επεμβάσεις (οστεοτομίες μηριαίου/λεκάνης) για να επιτευχθεί μια λειτουργική και ανατομική άρθρωση.